De straat, waar deze Indische militairen woonden, was de Olympialaan. Die lag inderdaad aan grote sportvelden. Zo speelden daar voetbalverenigingen als Brabantia of de club Door Broederschap Sterk. Maar ook repeteerden er fanfares en tamboergezelschappen. Soms het Gilde van Sinte Catherina. Daar bruiste het Strijpse volksleven, doordrenkt met katholieke karakteristieken die destijds vanzelfsprekend waren. Die militairen stonden daar min of meer buiten. Ze vormden een eigen enclave.
Vlag RMS
Met eigenaardige gewoontes en samenbindende tradities. Het golden niet alle Molukkers, maar er was altijd die onbegrijpelijke Indonesische achtergrond die dagelijks tot uitdrukking kwam. Bij de kinderspelletjes, bij de opvoeding, bij de familiegebeurtenissen en bij de grote feestdagen zoals Kerstmis, Pasen en Pinksteren. De hoek van de Olympialaan waar deze Indischgasten woonden bleef er steeds buiten. Dat merkten de Strijpenaren ook aan de opvoedingsmethodes en aan de aansluiting bij het verenigingsleven zoals die van de padvinderij, die destijds welig tierde, de harmonie of de zangkoren en muziekverenigingen.
Indische vaders bleken met harde hand thuis te regeren en vooral te tuchtigen, als ze vermoeid thuis kwamen van hun basis Welschap. De autochtone Strijpse kinderen ervoeren dat het heel gewoon was dat de vader, op diverse aangiften van de moeders des huize, de koppelriem losgespte en een wederspannige zoon tot bloedens toe afranselde, zodat het op de zwemvereniging in het Sportfondsenbad nog wekenlang zichtbaar bleef. Reeds omdat de desbetreffende knaap de striemen of wonden niet in zijn armzalige naaktheid in het gemeenschappelijk kleedlocaal kon blijven verbergen. En zo was er wel meer dat aanleiding gaf tot voortgezette roddel.
De meisjes bleken, gevorderd tot de puberteit, merkwaardig soepel te zijn in de sexuele mores, wat treffend tot uitdrukking kwam in het gemeenschappelijke gangetje dat achter de huizen liep als een brandgang voor gemeentelijke spuitgasten. Alle blanke vaders wisten ervan en konden ook opmerkelijke details verstrekken over de omgang van de wederzijdse kunnes op locaties, die normaliter niet door hen betreden werd en waarbij de toegangsverschaffing ook beslist veel moeite kostte aan de onderscheidenlijke gezinshoofden, zoals navrant aan den dag trad toen een van onze fatsoenlijke buurlieden met een doormidden gescheurde pantalon huiswaarts keerde.
Hij had zich wel over een met spijkers afgezette schutting kunnen wrikken tot de plaats waar de beloofde ontucht bedreven werd, maar de geforceerde weg terug had zijn kledij niet onberoerd gelaten. Hij had bij barre kruisverhoren door zijn vertoornde gade doorgeslagen. En dat had geresulteerd in een langdurig menu op water-en-brood, te genieten in het schuurtje, waar ook de voor logeergangers en commensalen geprojecteerde brits tijdelijk werd opgesteld.
Het sprak in hoge mate tot de verbeelding, óók al omdat de Indische meiden veel en veel mooier bleken te worden in de pueriele fases dan de gemiddelde Brabantse deuzekes, ook al waren er daar toch wel hertachtigen bij. Indische meiden waren, zo gonsde het al om, williger en hitsiger. De oppassende zonen, van de blanke burgergezinnen, veroordeeld tot het bezoeken van middelbare scholen als de Hogere Burgerschool of het gymnasium spraken er met opmerkelijke gedetailleerdheid over. Hun droom was wel zo’n Indische meid mee te krijgen naar een van de saaie schoolbals die op gemelde instituten ten beste gegeven werden. Daarop waren alleen maar met groene zeep gewassen trutten voorhanden van beschaafde families en oirbare kom-af. Die wilden wel dansen. Maar daar hield de vertreding mee op.
Bij Indische meiden scheen dat anders te liggen. Maar de geïnviteerde Indische meid keek wel uit. Ze wilde niet de naam krijgen van een publiek proefstation voor vlottende lustbeleving van de aanstaande kleine Strijpse notabeltjes en middenstanders. En dat zulk een dansavond daartoe een trede bood, viel niet uit de hoofden te redeneren bij de knapen die op zulk een sjans tuk waren. Toch bleven de verhalen omtrent het tegendeel hardnekkig legio. De Olympialaan was een poel van ontucht. Maar je moest er oog voor hebben.