Het roofdierhol van het Hof

Natuurlijk werd het Hof in 1998 gepresenteerd als het wereldforum waarvoor daders van de meest afschuwwekkende feiten gericht tegen het mensdom zouden worden vervolgd: crimes the heinousness of which is hardly challengeable, in het onnavolgbare Esperanto-Engels van de Verenigde Naties, The International Law Commission. Diegenen waarvan Hugo de Groot al beweerde dat zij hostes generis humani zijn, vijanden van het menselijk ras. Al dacht Huig daarbij aan de parlementaire moordenaars van koning Karel I die zij naar het schavot verwezen. Zij vluchtten uiteindelijk naar het continent en vonden op het eerste gezicht heul in het dorps Den Haag. Maar de Staten van Holland wilden deze staatsterroristen toch eigenlijk ook wel weer graag lozen ten verzoeke van de beruchte Downing, destijds Brits ambassadeur in dat dorp, aan het Lange Voorhout steeds prima op de hoogte van de actuele buitenlandse politiek van Amsterdam.

Handel vóór alles. Dus geen zee-conflict met de Britse oorlogsvloot. Huig had alvast het volkerenrecht gemodelleerd naar de onuitgesproken wensen van Amsterdam. Dus kon Downing de moordenaars nachtelijk doen ontvoeren naar Londen waar hun deerlijk lot al geregisseerd was. Met consent van de Staten en de Raad van State. Zulk een jurisprudentie wordt ook verhoopt van het Permanente Strafhof. De selectie van de rechters is er sedert 1998 dan ook naar. Rechters worden geworven volgens de politieke programmatuur van de oprichtende staten, waarbij de landen die hun contributies en subsidies inderdaad schokken veel invloed hebben.

Dat was terstond nadat Ocampo werd aangesteld volkomen duidelijk: hij koos een staf met veel viriele Argentijnen die zich krachtig deden gelden. Dat had vervolgens beslist ook invloed op de andere afdelingen waarmee die staf zou moeten samenwerken. Allereerst de griffie. Die de dagelijkse logistiek voor het hof zou moeten borgen: de catering van de kantine, de luxe recepties, de peperdure inrichtingen van de kantoortuinen. In een kantorencomplex dat sowieso 143 millioen euro kostte, want goedkoper kon écht niet. Zoiets zette ook de toon voor het roofdierenhol dat de afdeling van de raadsheren-commissaris zou moeten worden.

Daar, in de afdelingen voor de rechterlijke macht die rechtsingang verleent, de tenlastelegging bevestigt, en beoordeelt of de verdenking op het eerste gezicht redelijk is, zijn vindingrijke pesterij-patronen, zo stelde de zoveelste enquêtecommissie-Goldstone weer recentelijk vast. Goldstone, de gerespecteerde eerste Aanklager van het Joegoslavië-tribunaal. Bureauhoofden koeioneren hun afdelingen en rapporteren daarover triomfantelijk aan het managementteam, dat te zijner tijd zal kunnen rapporteren dat het zich niet bewust was van wat zich allemaal op de werkvloer en in de goedkopere hotels rondom de duinen afspeelde. Daar zijn leidinggevenden immers voor? Ze dienen niet te weten wat iedereen kan weten, die een open oog heeft voor zijn directe zakelijke leefomgeving.

De bestendige hypocrisie, stelt Goldstone, is waarlijk schaamteloos. Zouden deze beambten, zo beducht voor hun fiscale privileges, immuniteiten en exterritorialiteiten, inderdaad de personen zijn van volstrekte onkreukbaarheid die de oprichtende partijen elkaar beloofden in de Rode Zaal van het VN-gebouw in Rome? Bij de personeelswerving, zo was het parool in 1998, zou gehoorzaamd worden aan de rule of equittable geografic distribution, een belangrijk VN-principe. De te werven beambten zouden evenredig verdeeld worden over de diverse continenten, rechtsmassieven, taalgroepen en cultuurtradities.

Daaraan is inderdaad tot op heden ten volle voldaan. En met succes. Vastgesteld kan worden, op goede feitelijke grondslag, dat iedere machtspositie corrumpeert. Het roofdierengedrag is evenredig verdeeld over de zoëvengenoemde territoirs, etnische naties en culturen. Lord Acton sprak het behartenswaardige woord: power tends to corrupt. Absolute power therefore corrupts absolutly. En daarom vraag je je af of de aangevers tegen de COVIDCORONA-criminelen met hun invectieven wel ooit aan het juiste adres zullen zijn. Maar hoop, dat is zeker, doet leven.