Ome Geer daarentegen verkeert in de somtijds verblijdende omstandigheid dat de vroege marktgangers op donderdag vooronderstellen dat hij een universele geest is. Geer heeft, zogezegd, overal verstand van. Hij is deskundoloog. Zoals de experts op de verrekijk die indringend beramen wat Wladimir Putin beoogt. Ze gaan daarbij terug tot Catharina de Grote en de Eerste Poolse Deling. Moeiteloos. Terwijl deze zelf benoemde experts heel best weten dat zelfs de interviewer niet weet wie die Katrien was. Putin blijkt zodoende enorm veel te beogen. Je kijkt er van op. Maar omdat er een echte generaal buiten dienst is bij deze experts, terwijl de rest de kans te baat neemt om ontzettend veel over zichzelf te vertellen, liggen de kijkers al gauw murw op hun bank, de paprika-chips gespannen dóórgevend.
Want we weten nu ineens ook veel over mijnheer Waterdrinker en dat is toch mooi meegenomen. Veel wordt zo niet duidelijk. En zo moet het ook. Stel je toch eens voor dat we wél heel precies de politiek van Putin zouden begrijpen maar niet die van Rutte? Zo wentelt ook Geer zich in de stralenkrans die hij heeft verworven door bijna alle vragen te beantwoorden die hem worden voorgelegd op de vroege ochtend, als de grasparkieten hun vechtposities innemen. De gekste dingen worden hem voorgehouden. Laatst nog een middeleeuwse viaticumkist. Dat is de koffer van de kapelaan van dienst die in de nacht gelovigen van de laatste sacramenten moet gaan voorzien op afroep.
De kist was beschilderd met chemische verf op petroleum-basis in een fraai Golgotha-motief. Ze steunde op een forse bolpoot uit een biljarttafel, voorzien van een scharnierende kaarsenkandelaber uit het voorfront van een electrische pianola. In de kist zat een zware houder met daarin een Statenbijbel uit 1748. Wat, zo vroeg de begeleidende antiquaar mij, terwijl de parkieten schetterden uit levensnooddruft, was dit nu precies voor een religieus object? Wat was het wáárd? Het valt niet mee deze kwestie grondig te behandelen. Niet zó, dat bij de vragende partij de waterlanders niet uit de ooghoeken schieten.
Deze kist, overwoog Geer, had veel van Putin. Een stoffelijkheid waarvan je bepaald opkijkt. Maar samengesteld uit innerlijk tegenstrijdige tegenheden die wijzen op een disharmoniërende compositie. Er is geen bijbehorende congruente doelstelling bij te bedenken. Laat stáán dat die verwezenlijkbaar zou kunnen zijn al wekt het geheel ongetwijfeld opzien. Een ideële verslagenheid resteert die je doet besluiten iets dergelijks niet in je nabijheid te dulden of toe te laten. Maar ook bij Putin kun je rationaliteit reconstrueren als je zijn handelingen wilt zien in het licht van de Krim-oorlog uit 1854-1856. Een oorlog die Engeland begon met Turkije om de Russen de vrije doortocht door de Bosporus voor goed onmogelijk te maken. Frankrijk, dat daar niet bij te winnen had sloot zich daarbij aan, aan Britse zijde. En Turkije gaf, nadat Londen de oorlog won, Rusland onmiddellijk ontheffing van het doorvaartverbod.
Het was een verschrikkelijke oorlog waarbij op geen slachtoffers werd gezien. Het was een geopolitieke oorlog. Dat bijvoeglijk naamwoord verraadt dat niemand er echt iets van kan begrijpen en dat er aanstonds alleen maar verliezers zijn. Maar ook dan hoopt Geer dat hij in die vroege schemermorgen op dat Plein de grasparkieten zal blijven horen schichten, schetteren en schermutselen, terwijl iemand hem een monstrans laat zien met een stekker. Terwijl rondom de ocula van de luna t.l-buisjes zijn aangebracht, die bevend flikkeren als ze worden aangesloten op de meegebrachte transformator van een Märklin-modelspoorbaan, waartoe de gemeentelijke marktmeester een haspel ter beschikking stelde van het juiste geaarde formaat. God is één in Allen. Wie dat ook zijn.